Ik ben heel goed in cocoonen. In luieren met mijn jongens. Tot 12 uur in onze pyjama rond sjokken. Heerlijk na de drukte van de decembermaand. Onze veel te fijne nieuwe bank draagt ook niet bij aan productiviteit, die hangt veel te lekker, filmpje aan, kussentjes, dekentjes, iets lekkers erbij. En dan heerlijk samen knuffelen op de bank. Huismus als ik ben. Nee, de kerstvakantie is niet mijn gezondste periode, als ik heel eerlijk ben. Veel binnen, veel luieren, veel lekkers, regelmatig een wijntje, chipje. Best confronterend als ik het zo opschrijf!
Soms is mijn hart dan best stil
Als ik dan zo lekker aan het cocoonen ben en ik vraag mijn hart wat ik te delen heb vandaag, dan is ze soms best stil. Normaal heeft ze altijd wel wat te vertellen (Goh, het zou ze op mij lijken? 😉), maar nu had ze sommige dagen even niets te delen. Dus was ik (vooral op social media) wat stiller dan anders. Daar kan ik van alles van vinden. Ik kan boos op mezelf worden. Ik kan mezelf een schop onder mijn je-weet-wel geven, maar soms is het even wat het is.
Gelukkig is er ook de andere kant
Gelukkig zit er een groot voordeel aan naar binnen keren; het opent nieuwe poorten. Waar ik even niet zo naar buiten gericht was, was ik in mijn binnenste druk bezig met nieuwe plannen. Met spannende, maar oh zo gave stappen. Met voor me zien hoe 2019 eruit moet gaan zien. Wat ik wil bereiken, welke dromen ik ga verwezenlijken. Soms zijn de processen aan de binnenkant zo belangrijk, dat naar buiten treden even niet de juiste weg is. En zo had ook nu mijn wijze hart weer gelijk.
Er dwars doorheen beuken of erdoorheen glijden?
Ik zie veel coaches mensen aanraden om maar DOOR-DOOR-DOOR te gaan. Plannen maken, doelen stellen, keiharde omzet cijfers bepalen. Geen tijd om stil te staan. Reflecteren prima, maar vooral met het oog op hoe het anders moet volgend jaar, hoe het beter moet. En begrijp me niet verkeerd, ik wil ook groeien, privé en met mijn bedrijf. Ik sta nooit stil, richt mijn blik vooral op de toekomst en probeer iedere dag open te staan om te leren. Maar het ‘harde’ werkt nooit voor mij. Het moeten, het beuken, no matter what. Ik heb gemerkt dat ik als ik mijn hart volg, ik moeiteloos doorglijd op de golven van mijn flow. En dat voelt zoveel fijner en passender voor mij. Zo zet ik steeds stapjes of stappen, kom ik altijd weer verder, zonder dat ik blokkeer op wat ik allemaal moet van mezelf terwijl mijn hart (nog) niet wil.
Zo werkt het met schrijven ook
Als je blijft afstemmen op wat je echt wilt delen vanuit je hart, dan zal er steeds opnieuw iets komen. Soms misschien maar een klein stukje, soms misschien een heel blog, of een heel hoofdstuk (voor de boekenschrijvers onder jullie). En soms wil je hart even niets delen. Soms wil het dat je even luistert naar het gefluister dat alleen voor jou bestemd is, zodat je later, als de tijd daar is, weer kunt gaan delen, weer naar buiten treedt met wat voor jou belangrijk is. Jouw verhaal gaat delen, jouw transformatie, jouw waarheid, zodat je anderen kunt helpen, zodat je jouw waarde kunt bieden, zoals het voor jou goed voelt. En de échte waarde, die komt niet uit je hoofd, die komt uit jouw hart.