Met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen kijkt ze me aan. ‘Meen je dat echt? Ik zou het beest door de wc gespoeld hebben!’ Een andere moeder valt haar bij. ‘Ik ben best een dierenvriend, maar deze zou ik toch aan de kat gegeven hebben, denk ik. Wel goed van je hoor, maar ik zou de moeite niet genomen hebben.’ Ik sta bij het voetbalveld waar mijn jongste aan het trainen is en heb net verteld dat manlief en oudste zoon onderweg naar Friesland zijn om een van onze gerbils, die ineens een vrouwtje bleek te zijn en ook nog eens hoogstwaarschijnlijk zwanger, naar de beste opvang die ik heb kunnen vinden te brengen. Ik heb er nog niet eens bij gezegd dat ik maar drie uurtjes heb geslapen omdat ik me suf gepiekerd heb wat de beste oplossing was. Dat ik om 2 uur ’s nachts nog met de bewuste gerbil in mijn handen heb gestaan om een foto te maken om aan de mevrouw van de opvang te sturen om te checken of ik goed gezien had dat het een vrouwtje was.
Mijn grote hart
Het grappige is dat ik me altijd van bijna alles wat ‘men’ over mij zei wat aangetrokken heb.
Of ze nu vonden dat ik te druk was, of juist te stil (hoewel dat niet zo vaak gebeurde), te gevoelig of te ‘pinnig’. Ik trok me het altijd aan. Kon het niet loslaten. Maar wat men ook ooit vond of nu vindt van mijn grote hart vol liefde voor dieren, dat heeft me nooit geraakt. Op de een of andere manier vond ik daarvan wat ik altijd van alles had moeten vinden: Ze denken maar, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Een mooie les dat ik het dus wel kan, lak hebben aan wat anderen vinden! Oké, ik vertel ze niet dat ik zachtjes ‘Rust in vrede’ fluister tegen muisjes die de kat vangt, maar ik geef wel gewoon toe dat ik spinnen vang en buiten zet. Dat ik altijd goed uitkijk dat ik na een regenbui niet op slakken trap en dat ik geen gif zal strooien. Dat ben ik, deal er maar mee.
Zo zou het altijd moeten zijn
Heb jij ook zo’n eigenschap waarvan het je werkelijk niets kan schelen wat anderen ervan vinden, ook al trek je je andere meningen wel aan? Zullen we daar dan eens een voorbeeld aan nemen? Zullen we eens veel meer lak hebben aan anderen? Zeker ook in alles wat we schrijven? We mogen zijn wie we zijn en iedereen mag daarvan vinden wat ze willen. Kan ons het schelen. Als degenen die er écht toe doen het maar snappen. Daarom heb ik ook zo geboft met mijn man. Natuurlijk heeft hij ook wel even gezegd, toen ik een emotioneel betoog hield: ‘Schat, het is maar een gerbil, is er geen goede oplossing dichterbij?’ Maar hij weet en snapt dat als ik eenmaal een dier in mijn huis en in mijn hart laat wonen, dat ik dan wil dat het het allerbest mogelijke leven krijgt. Hij weet dat mijn hart breekt als ik dat niet kan geven, dus rijdt hij twee uur heen en terug om dat voor mij, onze zoon en het diertje te doen. Omdat hij weet wie ik ben en van mij houdt zoals ik ben (geloof me, ik heb me in het begin weleens verwonderd hoe dat kon 😊). Weet dat degenen die ertoe doen van je zullen houden om wie je bent, zelfs je ideale klanten of lezers. Dus deel wat er in jouw hart leeft, zonder filter, zonder gêne. Degenen die afhaken of er ‘iets’ van vinden, die deden er al niet toe. Zodra je dat leert zien, zul je steeds vrijer worden én steeds meer echte fans aantrekken. Wat voor unieks heb jij te delen vandaag?
Mooi geschreven!
Dank je!