Bijna iedereen kent de zucht-zwijmel-geef-mij-ook-zo’n-vent scène dat Mark Darcy in Bridget Jones’s Diary tegen haar zegt: “I like you, just as you are”. Haar vrienden zijn verbaasd, niet dunner? Niet met grotere borsten? Gewoon zoals ze is? Hoe vaak komt het nu voor, dat mensen je leuk vinden, precies zoals je bent? Zeker als je misschien een beetje ‘anders’ bent?
Anders
Ik was mijn hele leven misschien wel een beetje anders. Als kind vond men het nog schattig, dat onbevangen kwebbelkousje, maar gaandeweg werd ik meer en meer ‘de vreemde eend in de bijt’. Als puber probeerde ik uit alle macht bij de meute te horen, maar ergens voelde ik zelfs toen al: geen Nike schoen zou ooit goed genoeg zijn, want ik was niet zoals de rest. Ik begon te zien dat de meerderheid mij niet goed genoeg vond zoals ik was.
Acceptatie
Als ik er nu op terug kijk, zie ik dat er een aantal mensen waren die mij zagen en die mij accepteerden, precies zoals ik was. Was ik daar blij mee? Viel ik ze snikkend van dankbaarheid in de armen? Nou nee, ik duwde ze juist weg! Want inmiddels had ik zelf de overtuiging: ik ben niet goed genoeg zoals ik ben. Toen zag ik het niet, ik wist niet waarom ik wegduwde wie mij echt liefhadden, maar ik deed het wel. Ik dacht dat ik gewoon niet zo knuffelig was en dat ik bepaalde mensen gewoon niet in mijn buurt wilde hebben, hoe onlogisch ook, want ook toen zag ik dat dit de echte lieverds waren.
Voorzichtige verandering
Ik kan me niet precies herinneren wat de doorslag heeft gegeven, maar op een gegeven moment, kon ik voorzichtig wat mensen toelaten die van mij hielden om wie ik was. Het begon met mijn man. Ik vond het vaak nog wel wat vreemd, dat hij vertederd lachte als ik gek deed, gewoon omdat ik af en toe prettig gestoord ben. Ik was, buiten die van mijn ouders en zus, afkeurende blikken gewend. Toen mijn oudste geboren werd en met liefdevolle ogen naar mij opkeek, kwam er weer een stukje acceptatie bij.
De definitieve omslag
De definitieve omslag zette in toen ik begon met schrijven. Net als het schrijven zelf, begon het voorzichtig en op kleine schaal. Blogberichtje voor blogberichtje, tekst voor tekst, voelde ik me beter over mezelf. Stukje bij beetje, heelde ik wat er geheeld mocht worden. Ben ik er dan al helemaal? Natuurlijk niet. Ik ben erachter gekomen dat zelfliefde een proces is. Je mag steeds een laagje afpellen. Steeds wat meer voor jezelf gaan staan. Maar ik durf nu wel te zeggen dat ik de liefde van de mensen die mij altijd al zagen toe durf te laten. En zelfs dat ik er steeds meer van aantrek, gelijkgestemden, met wie je steeds uitroept ‘Heb jij dat ook?’. Dat had ik niet gekund als ik niet was gaan inzien dat ik mezelf liefheb, precies zoals ik ben. Niet stiller, niet minder aanwezig, niet meer of minder uitgesproken en met al mijn gekkigheidjes. I like me, just as I am! What about you?