Als klein meisje leefde ik met mijn hart wijd open. Ik was vrolijk, spontaan en danste door het leven. Op één gemene pestkop na was ik vriendjes met iedereen in de klas. Ik fladderde als een vlindertje door de basisschool.
Groot was dan ook mijn desillusie toen ik op de middelbare school ineens ‘niet goed genoeg’ bleek voor mijn klasgenoten. Mijn bril was te groot, mijn kuif te hoog en ikzelf veel te klein met mijn 1 meter 49. Langzaam ging ik proberen me aan te passen. Ik kon mijzelf niet laten groeien, maar wel mijn bril laten verdwijnen, mijn haar en kleding aanpassen, stoerder doen dan ik me voelde. Maar natuurlijk werkte dat niet, want ik was gewoon niet zoals de rest. Steeds minder liet ik mijzelf zien. Steeds meer probeerde ik mijn hart te sluiten.
Tijdens mijn studie werd weer bevestigd dat mensen mij vaak wat prettiger in de omgang vonden als ik een wezenlijk deel van mijzelf wegstopte, dus wederom paste ik mij, zoveel als ik kon – helemaal lukte me nooit – aan.
Voor de klas
Eenmaal voor de klas, als lerares Engels, werd me iets prachtig duidelijk gemaakt. Leerlingen pikken het namelijk niet als je een masker opzet. Mijn stagebegeleider drukte mij ooit op het hart: ‘Nadia, bij deze klas moet je echt heel streng beginnen. Het is een pittige groep en anders lopen ze zó over je heen.’ Dus daar ging ik, met mijn strengste houding de klas in, allemaal fake natuurlijk, want ik ben helemaal niet streng, tot je over mijn grenzen gaat, dan pas komt er een strenge, consequente tante naar boven, maar tot die tijd ben ik de vriendelijkheid zelve. En de 3VMBO verzorging klas reageerde zeker: Als één blok had ik twintig meiden tegenover me, dwars tegen me in! Toen ik er eentje uit wilde sturen zei ze zelfs gewoon glashard ‘Nee!’ (uiteindelijk ging ze toch, maar dat kostte nogal wat overredingskracht en energie).
Toch maar mezelf
De les erop besloot ik toch maar mezelf te zijn. Ik stapte vriendelijk naar binnen, maakte contact, verbond me met de meiden in de klas, die ineens niet meer zo eng bleken. Een aantal lessen later, ik had een grammatica lesje gepland en ze zouden aan het werk gaan, kwam ik bij een tafel en zag dat ze druk in gesprek waren. ‘Meiden, volgens mij gaat dit niet over Engels.’ ‘Nee mevrouw, we hadden het over seks. Is het lekker?’ Ik voelde mijn wangen gloeien. De andere meiden hadden het ook gehoord en reageerden. Sommigen wisten er al heel wat van, ze waren amper 15, ik was in shock. Ik legde mijn boeken aan de kant. ‘Mevrouw, wanneer deed u het eigenlijk voor het eerst?’ Ik aarzelde, maar besloot er toch op in te gaan. ‘Nou, meiden, ik zal jullie vertellen, ik heb heel lang gewacht, want ik wilde eerst zeker weten dat we van elkaar hielden.’ Zo ontstond een mooi, open gesprek, waarin de meiden deelden en bespraken dat je niet zomaar toe moest geven omdat je vriendje het anders uit zou maken. ‘Dan was hij je toch niet waard.’ In een omgeving waar tienerzwangerschappen veel voorkwamen, vond ik dit gesprek belangrijker dan mijn les. Ik hoop nog steeds dat ik ze ermee geholpen heb, al heb ik maar één tienerzwangerschap voorkomen, dan was dit gesprek, deze ‘verpeste les’ het meer dan waard.
Als je je laat raken, raak je ook anderen
Ik kon deze meiden raken, ik kon me met hen verbinden, doordat ik mijn hart had open gezet voor ze. Ik had mijn maskers laten vallen en was er écht. Zo werkt dit altijd en zeker ook in schrijven. Als jij je in je hart laat raken (wat je ook inspiratie oplevert), raak jij ook anderen. Schrijf over die dingen die iets met je doen. Leef met je hart open en deel vanuit dat hart wat jij te vertellen hebt. Als jij de wereld zakelijk en vanaf een afstandje benadert, zul je anderen ook nooit echt kunnen raken en zullen ze je ook minder snel vertrouwen. Juist ook in je business is het zo mooi om jezelf echt te laten zien. Geen filters, geen maskers, maar wel vanuit je kracht en vanuit jouw expertise.
Vind je dit nu lastig? Vraag dan een vrijblijvend Inspiratie gesprek met me aan, dan help ik je op weg.