Ik deed mijn prachtige pumps aan en keek in de spiegel. Onmiddellijk voelde ik de behoefte mijn pumps weer uit te trekken. Een mooie top, een ketting én pumps. Was dat niet een beetje veel? Viel ik dan niet te veel op? Zou ik niet te veel shinen? Ik verbaasde mij erover, dit had ik niet zien aankomen! Ik, die tegenwoordig zonder aarzelen op de opnemen knop op mijn telefoon drukt. Die Insta stories volbabbelt. Foto’s deelt met een doos op mijn hoofd. Van de week zelfs een ‘reel’ opnam waarin ik dans en playback. Durfde ik nu werkelijk niet 100% te gaan voor mijn gekozen look, omdat ik bang was te veel op te vallen? Na de twijfelstemmetjes sprak ik mezelf toe: Newsflash, Nadia, je vált al best een beetje op op social media. Je laat je al om de klipklap zien en nu gaan je miepen als je ‘live’ op zou kunnen vallen? (Ja, liever en milder voor mezelf zijn mag ik soms nog leren 😉 )
Laag voor laag
Ik hoor het mezelf regelmatig zeggen tegen mijn klanten: “Het is alsof je een ui afpelt. Denk je: Maar nu ben ik écht mezelf en accepteer ik mezelf volledig, komt er weer een nieuw laagje tevoorschijn. En dat zal waarschijnlijk ook je hele leven zo blijven.” Business coach Veronique Prins roept dan altijd: “New level, new devil.” En zo is het maar net. Met zelfverzekerd zijn/worden, ben je misschien wel nooit helemaal klaar, zeker niet als je vroeger vaak gehoord hebt dat je ‘te veel’ was (wat mij, babbelboxje en enthousiasteling, nogal eens gebeurde). Soms schijnt je lichtje te fel en dan kan je de angst besluipen dat je te hard schijnt. Want, vrouwen kunnen elkaar daarin genadeloos afvallen, dat heb ik heel vaak meegemaakt en jij misschien ook. (je was misschien ook te dun, of juist te dik, of te luidruchtig, te stil, ‘anders’, leuker als je …. vul maar in…)
Jouw keuze
Nu kun je dan je lichtje, weer opnieuw, gaan dimmen, maar daar heb je een keuze in. Ik heb afgelopen zondag mijn pumps gewoon aangehouden en niemand keek mij uiteindelijk gek aan, of leek achter mijn rug lelijke dingen te fluisteren. De grote shift zit hem vaak niet eens per se in dat je ineens alles zonder enige schroom durft, maar dat je je niet meer laat weerhouden. Dat je de stemmetjes in je hoofd niet meer laat dicteren wat jij moet doen. Dat je – misschien iets liever dan ik dat deed – jezelf tot de orde roept. Dat je durft te shinen, ook als mensen daar misschien wel iets van vinden (en het ze nog veel vaker niet eens opvalt, omdat ze gewoon met zichzelf bezig zijn).
Gaan we ons lichtje nog dimmen?
Ik schreef er vorige week al over hoe vaak en waarom wij ons lichtje hebben moeten dimmen. Maar dat mag nu toch weleens over zijn? Zeg eens: Ga jij je lichtje nog dimmen?