We zitten na een prachtig verbindend weekend, waarin we beiden (ver) buiten onze comfort zone moesten gaan, samen in een restaurantje. Het is prachtig weer, dus iedereen zit buiten en wij zitten, lekker knus, met zijn tweetjes binnen. Als verliefde pubers houden we elkaars hand vast. En dan, heel plotseling tussen de nummers van de Blues Brothers door, vangt mijn oor een prachtige zin uit een Nederlands liedje. Bijzonder hoe ineens je ‘moerstaal’ dan dieper doordringt. Het was het liedje ‘Ravijn’ van Veldhuis en Kemper. Ik citeer het niet, omdat ik daar altijd heel voorzichtig mee ben (maar luister gerust), maar de boodschap was dat om de mooiste dingen te kunnen ‘vangen’ je bang moet durven zijn. En dat is zo waar!
Bang zijn is niet altijd erg
Onze kinderen gaven mij het voorbeeld al meerdere keren dit jaar, je kunt én bang zijn én het gewoon doen en erachter komen dat wat je bereikte de angst zó waard was! Onze oudste was heel bang om een hoogte parcours te doen, deed het, met diep puffen tussendoor, toch en overwon zichzelf. Zelden zag ik hem zo trots stralen! Onze jongste durfde niet te keepen bij voetbal, te bang dat hij het niet goed zou doen. Toch deed hij het, had er heel veel lol in en staat nu met veel meer vertrouwen in het doel. Kinderen laten ons zo vaak zien hoe het is om moed te hebben. Ikzelf werd pas later in mijn leven bang voor van alles, maar steeds meer kom ik erachter dat alles wat je wat kriebels in je buik bezorgt, het dubbel en dwars waard is. Mits die kriebels komen uit iets dat je, diep in je hart, wel wilt.
Door de angst heen
Om te bereiken wat jij echt wilt, moet je vaak door de angst heen. Denk je bijvoorbeeld als je mijn snoet weer ziet op social media dat ik makkelijk praten heb, omdat ik nooit bang was om mezelf te laten zien? Of denk je: Ja, maar zij kón al schrijven en ik niet?
Ik was ook als de dood, maar ik wist ook dat om mijn dromen te bereiken, ik me zou moeten laten zien. Ik wist dat ik nooit iemand zou kunnen bereiken als ik hier thuis achter de vetplantjes (geraniums heb ik niet 😉, alleen vetplantjes overleven het bij ons) zou blijven zitten. Ik moest durven bang te zijn. En soms ben ik ook nog té bang en doe ik iets niet, maar veel vaker doe ik het tóch. Ik vond het ook heel spannend om mijn retreat te geven, maar wat wilde mijn hart het graag! En ik heb mezelf voorgenomen om daarnaar te luisteren. Net zoals met mijn driedaagse, ik wéét wat mijn schrijfoefeningen kunnen brengen. Ik zou mijn hart negeren als ik dat anderen niet gunde en uiteindelijk kost het je te veel om je hart te negeren.
Wees bang en stap toch door
Dus wees bang, voel de angst. Erken het gevoel, het mag er zijn. Wegstoppen heeft geen zin. Maar voel ook het verlangen eronder. Wat brandt er in jouw hart? Jij bent niet gemaakt om klein te blijven, jij bent groots, ook als dat nog eng is om te erkennen. Jij bent het al, het zit al in je en je bent veel dichterbij het waarmaken van je dromen dan je denkt. Durf jij bang te zijn en tóch te springen?