Durf jij je ruimte in te nemen?

Wijdbeens zit hij naast me, zijn joggingbroek raakt net niet mijn been. Een jaar of twintig zal hij zijn, niet veel ouder. Toch neemt hij, zonder gêne of schuldgevoel, zijn ruimte in hier in de trein. Ik kan, als ik mij klein maak, nog net naast hem zitten. Mijn benen dichtbij elkaar naar links het gangpad in. Ik merk op dat ik het best typerend vind, een man die zijn ruimte inneemt, een vrouw die zich aanpast, ongeacht hoe sterk ze haar energetische bubbel had gemaakt die ochtend.

Wij PASSEN (ons wel aan)

Als vrouw zijn we vaak geneigd ons letterlijk aan te passen. Wij maken ons wel kleiner, als er om ons heen veel ruimte ingenomen wordt. Wij zorgen dat ons puzzelstukje past in de maatschappij. Schaven er desnoods hoekjes vanaf. Tot we het zat zijn en willen passen hoe we zijn en we op zoek gaan naar een andere puzzel. Maar dat aanpassen, dat leren we nog niet zomaar af. Dat zie je maar weer aan bovenstaand voorbeeld. Nu denk ik niet dat het handig was geweest als ik net zo wijdbeens naast deze jongen was gaan zitten, maar dat terzijde. Het liet me wel zien dat ik het ongemerkt soms nog steeds doe.

De boodschap die we kregen

Ik zag onlangs het filmpje ‘Be a lady they said’, het laat een van de redenen zien waarom we dit doen. Er wordt ons door de maatschappij (en daardoor later door de stemmetjes in ons hoofd) zo veel verteld over wie we moeten zijn. Je mag niet ‘te veel’ zijn, niet ‘te luid’, niet ‘te bazig’, niet ‘te sexy’, maar ook zeker niet ‘te preuts’ en ga zo maar door. Lang bepaalt dat bij velen van ons het leven. Lang slikken we wat de maatschappij ons voorhoudt. Geloven we de klasgenoot die zegt dat we te veel kletsen. De volwassene die zegt dat we een wijsneus zijn en dat dat niet leuk is. De collega die ons duidelijk maakt dat we irritant zijn als we ons zo laten horen. Al die personen die ooit iets van ons vonden. Maar op een dag is het genoeg. Heb je je genoeg aangepast. Weet je dat je echt jezelf wilt worden, maar wie dat is, dat is niet altijd gelijk duidelijk. Ik weet dat ik haar echt moest zoeken toen ik zover was. En soms ben ik haar tussen de mensen nog steeds kwijt (gelukkig vind ik haar dan snel weer).

Ruimte innemen als een man?

Mannen hebben veel meer meegekregen dat ze hun ruimte in mogen nemen. (dat bij hen bepaalde dingen er vaak ook niet mochten zijn, heeft weer andere gevolgen, maar dat is een hele andere discussie). Bij een man heet ‘bazig’ zijn, leiderschap tonen, dat wordt aangemoedigd. Voor een man is het juist bewonderenswaardig als hij zijn stem, luid en duidelijk, laat horen. Moeten wij dan meer worden als mannen? Niet per se, in mijn ogen. Ja, we mogen soms meer gebruik maken van onze mannelijkere energie, maar we kunnen ook als vrouw volledig stappen in wie we zijn en onze eigen ruimte claimen. Dat hoeft niet ‘pushy’, we hoeven niets ‘door te douwen’. Het mag op ónze manier.

Als onderneemster moet je wel

Als jij als onderneemster echt succesvol wilt worden, als jij echt klanten aan wilt gaan trekken met wie jij bent en wat je doet, is je ruimte innemen essentieel. Als jij stukjes van jouw puzzelstukje af blijft schaven, ga jij nooit opvallen in de menigte. Dan ben en blijf jij de onzichtbare, die zich wel aanpast, die meegaat in de grillen van een ander. Jij mag nu echt gaan staan voor wie jij bent en wat jij precies kan. Jij mag je groot maken. Jij mag laten zien dat je nooit in de puzzel gepast hebt en dat dat helemaal oké is. Jij mag laten zien dat je uniek bent. Met alles wat jij meeneemt, met het hele pakketje dat jou jou maakt. Dus als je het nog niet doet, nodig ik je van harte uit: Claim je ruimte en laat je zien, de wereld heeft jou nodig.