Afgelopen weekend heb ik voor het eerst in mijn 41 jaar carnaval gevierd. Ik had het vastgeroeste idee dat het niets voor mij zou zijn. Veel drank (ik hou van een wijntje, maar niet van dronken worden), kostuums (ik heb hard genoeg mijn best gedaan om eindelijk te worden wie ik ben), lawaai, veel prikkels en dan de verhalen die je hoort over hoe mensen zich kunnen gedragen/misdragen. Nee, dat was mijn feestje niet, riep ik altijd. Vorig jaar overtuigde een vriendin die behoorlijk op mij lijkt mij om het dan dit jaar toch eens te gaan proberen. “Hartstikke leuk, kunnen we lekker dansen en het is écht gezellig!” En tja, hoe kan ik blijven volhouden dat iets niets voor mij is, als ik het nooit geprobeerd heb? Dus ging ik, als schoolmeisje/Britney Spears verkleed, het afgelopen zaterdag eens proberen. Onze buurman was de Prins, dus een extra reden om te gaan.
Façades vielen weg
Wat was ik blij verrast toen ik er kwam. Het tegendeel van wat ik altijd had gedacht bleek namelijk waar: Met een kostuum aan of een masker op, bleken de dagelijkse maskers af te vallen. Mensen die normaal vrij afstandelijk doen, bleken bijvoorbeeld veel leuker dan ik altijd dacht dat ze waren. En het maakte ineens niet meer uit wie er in de volksbuurt woonde en wie in een villa. Ik zag bij velen juist naar boven komen wie ze echt zijn. Je zou denken dat het allemaal door de alcohol komt, maar er waren er ook die op een colaatje zo lekker zichzelf waren en mensen die ik vaker zie met een drankje op, maar die nu ineens veel hartelijker waren. Alsof de schijn niet meer opgehouden hoeft te worden als je toch al verkleed bent. Verfrissend!
Wat heb jij nodig om je masker te laten vallen?
Nu is carnaval weer voorbij en kunnen we niet altijd in een Pipo pak blijven lopen, dus is het de moeite waard om te vragen: Wat heb jij nodig om echt jezelf te zijn? Jezelf te laten zien? Je dagelijkse masker, of dat nu een verlegen masker is, een trots en afstandelijk masker, of juist een ‘grote bek’, te laten vallen? Ik ken zoveel mensen die niet durven te bloggen omdat ze juist zichzelf willen zijn, maar bang zijn voor de meningen van anderen. Wat heb jij nodig om dat los te laten? Om te gaan delen wat jij wilt delen?
Schrijf je vragen op
Onlangs heb ik tijdens het journalen ontdekt hoe helpend het kan zijn om je vragen gewoon op te schrijven en het antwoord te laten komen zonder erover na te denken. Schrijf eens voor jezelf op: Wat heb ik nodig om mijzelf echt te laten zien? En laat het antwoord komen, zonder nadenken, zonder de stemmetjes in je hoofd te volgen die zeggen ‘Dat kan het toch niet zijn, dat is niet logisch’ en stel alle vervolgvragen die in je opkomen, bijvoorbeeld: Hoe ga ik dit doen? Wie kan ik om hulp vragen? En al het andere dat in je opkomt. Schrijven zonder erover na te denken, kan hele mooie inzichten geven en heel bevrijdend werken! Probeer het eens als je durft 😊. En laat je me weten of het voor je werkte? Je kunt het hieronder kwijt.