“Maar mama, ik wil nú in het zwembahad!” jengelt mijn jongste. “Kom op zeg! Dat heb ik je toch allang uitgelegd? Je mag nu even níet in het zwembad!” zeg ik veel harder dan ik wil. Hij slaat zijn armen over elkaar en begint boos te huilen. Ik loop naar boven en ga op bed liggen. Even afkoelen voor ik echt ontplof. Ik ben de hele middag voor ze in de weer geweest. Het is bloedheet buiten, daar word ik echt niet gezelliger van. Binnen is het te doen, als ik me heel rustig hou. We hebben net thuis bioscoopje gespeeld. Ik heb kindersangria gemaakt en popcorn voor ze gekocht. Zo hebben we uiterst kalm op de bank een leuke film gekeken. Ik voelde me even Supermama. Ik leek wel zo’n Instagram mama: Kleurrijke ‘sangria’ met een rietje en framboosjes erin, leuk bakje popcorn. Zeer Instawaardig (zeker als je fotografeert vanuit een hoek dat je de ontplofte bende – want geen puf om op te ruimen met de warmte – niet ziet). Helaas voel ik me nu weer een flutmoeder. Toegegeven, ik heb vanochtend heel rustig en met een lieve stem uitgelegd dat ze op het heetst van de dag even lekker binnen moesten blijven, want hun schouders waren toch wat rood na al die zon. Maar nu was mijn lieve stem weer ver te zoeken en huilt mijn jongste. Deels omdat hij boos is, maar vast ook deels door die te harde stem.
Ik ben altijd meer dan goed genoeg
Mijn mantra de laatste tijd: Ik ben altijd meer dan goed genoeg. Helaas voelt dat zeker als mama niet altijd zo. Ik ben zo kritisch op mezelf als moeder. Terwijl ik mezelf tegenwoordig op de meeste vlakken echt accepteer. Ik heb me er zelfs bij neergelegd dat ik geen huisvrouw ben (nee, ik ben geen slechte huisvrouw, ik ben gewoon géén huisvrouw, ik ben een onderneemster met een huishouden… van Jan Steen 😉 ) Maar ik kan niet accepteren of me erbij neerleggen dat ik soms mijn geduld verlies als moeder. Ik doe ook heel veel dingen goed, neem ik aan, niet voor niets plakken ze, zelfs bij 38 graden, vaak aan mij vast als twee magneetjes, maar wat word ik boos op mezelf als ik mijn geduld verlies met mijn kids en mijn stem verhef. En wat vind ik dan veel van mijzelf!
Acceptatie van alles dat is
Nu zie ik dat ik ook daarin milder mag zijn voor mezelf. Waarmee ik niet goed praat dat ik soms wat te fel uit de hoek kom, maar juist als ik wat milder ben voor mezelf, kan ik daar veel sneller doorheen en kan ik sneller terugkomen bij liefde voor mijzelf en dat weer aan mijn kinderen doorgeven. Dan ben ik ook sneller weer mezelf en kan ik sorry zeggen en uitleggen waarom ik fel reageerde en nog een keer uitleggen hoe we het wel gaan doen. Zo mogen we veel vaker omarmen wat er is, ook de kanten die we liever niet zien of laten zien. Want alles hoort erbij, we leven niet in het paradijs, we leven in een duale wereld en de meesten van ons zijn nog niet zo ‘verlicht’ dat we altijd uitsluitend vanuit liefde reageren. Bovendien leren mijn kinderen dat ook hun moeder weleens boos is en dat dat ook geuit mag worden, zoals zij het ook uiten. Zouden zij meer leren van een ‘perfecte’ moeder? Ik vraag het me af. En hoe komen we eigenlijk bij dat beeld van de perfecte moeder?
Laten we het echt houden
Hoe verfrissend zou het zijn als we allemaal ook dit soort dingen gewoon toegeven in ons blog en op onze social media? Oké, ik ben ook nog niet zo ver dat ik de bende in mijn huis deel (met #keepitreal erbij, uiteraard 😉 ), maar we kunnen wel eerlijker zijn over hoe het leven echt is. Over hoe wij allemaal mens zijn. Over hoe iedereen ook weleens niet zo trots is op zichzelf. Zodat anderen zich geen flutmoeder gaan voelen als ze hun shit even niet op orde hebben. Als ze op hun tandvlees lopen omdat hun kids veel te veel wakker waren met het warme weer. Of als hun hoofd dreigt uit elkaar te barsten en ze dus de boel maar eens de boel laten, of even hun geduld verliezen tegen hun man of kind? Het online leven is al zo maakbaar, laten we het samen weer wat echter maken, om anderen te laten weten dat ze niet alleen zijn. En laten we milder zijn voor onszelf, we zijn allemaal mens en die zijn nu eenmaal niet perfect. Laten we ook dat toegeven en belichamen. Des te sneller zijn we weer helemaal oké met onszelf!