Heb jij ook weleens zo’n dag dat je alleen maar Blèh denkt? Nergens zin in, beetje sipjes. Zo’n ik wil op de bank met een kopje thee, een dekentje en een goed boek dag? Weet je ook hoe het komt dat je ze hebt? En wat doe je ermee? Mogen ze er zijn, of moet je dan toch vooral aan de slag van jezelf?
Ik heb vandaag zo’n dag en ik weet heel goed waar hij vandaan komt.
Gisteren was mijn dag propvol. Overdag had ik een netwerk bijeenkomst, daarna heb ik een paar uur gewerkt, toen boodschappen gedaan, mijn jongens opgehaald bij oma, oefeningen voor de dyslexie behandeling met oudste gedaan, onmiddellijk gaan koken, hop hop door naar keepertraining, daarna de keuken opruimen die nog ontploft was en toen een vriendin gebeld en getroost omdat ze dat nodig had. Resultaat: Een overvol, druk hoofd, dus laat naar bed. Is dat dan allemaal erg? Helemaal niet. Had ik iets willen missen of willen overslaan? Nou ja, misschien de boodschappen en het opruimen en ik had wel wat ademruimte gewild, maar het was hoe het was. Ik had ook absoluut niet mijn vriendin willen negeren bijvoorbeeld. Ze voelde zich al zo rot dat ze me ‘lastig viel’ (wat natuurlijk helemaal niet zo voelde voor mij). Ik had ook de eerste keepertraining niet willen missen of de oefeningen met oudste willen uitbesteden. Maar het heeft wel zijn weerslag op een HSP’tje, dus was ik overprikkeld en ben ik nu een dagje ‘Blèh’. Geeft helemaal niets, als ik er, tot op zekere hoogte, aan toe geef. Dat betekent in dit geval: wel mijn blog schrijven, want dat wilde ik zelf graag. Niet voor klanten werken omdat ik weet dat mijn hoofd nu foutjes over het hoofd ziet en ik ze mijn beste werk wil leveren. En straks, als ik hiermee klaar ben, wel even een was erin gooien, maar daarna naar de bank met mijn dekentje, omdat ik weet dat als ik dit gevoel negeer, ik enorm hoofdpijn krijg en dat voorkom ik erg graag sinds ik de pijnstillers laat liggen. Ik luister nu vaker en sneller naar de signalen van mijn lichaam, dus ontprikkel en neem rust. Misschien dat ik dan vanavond genoeg opgeladen ben voor Zumba en zo niet, ook prima.
Maakt mij dit minder professioneel?
Er wordt vaak gedacht dat we alleen mogen delen wat er allemaal goed gaat. Hoe zet je je neer als expert als je ook weleens een off-day hebt? Kom je nog wel professioneel over als je deelt dat je niet altijd ‘heppiedepeppie’ bent? Ik vraag me dan af: Waarom niet? Kun je geen goede coach zijn als je zelf weleens een mindere dag hebt? Kun je geen goede kindercoach zijn als je weleens je geduld bent verloren? Kun je geen goede natuurgeneeskundig therapeut zijn als je zelf ook weleens een verkouden bent?
Ik geloof dat je mag delen wie je bent, mag zijn wie je bent. Let wel – ik zeg het vaker – niet vanuit een slachtofferrol, maar omdat anderen er ook iets van kunnen leren. Zo laat ik alleen maar zien dat ik juist professioneel ben als ik op een dag dat ik te moe ben om goed na te denken, geen blogs van klanten doorneem. En zegt het niets over mij als expert als ik een dagje rust nodig heb na een dag vol prikkels, behalve dat ik goed voor mezelf zorg. En geef ik jullie dit graag mee.
Wat deel jij?
Mogen jouw off-days er ook zijn? Geef je eraan toe? En geef je ook weleens toe dat je ze hebt? Hoeft natuurlijk niet, je bent vrij om te delen wat jij wilt, maar soms kan het heel verfrissend zijn voor je lezers om te zien dat jij ook mens bent. En als je dit soort dagen niet wilt delen, kijk dan eens of je wel iets kunt delen dat voorheen te kwetsbaar voelde, jij mag er zijn, precies zoals je bent. Ook als professional! En je klanten willen jou leren kennen, ook als mens.
Zou jij graag jouw grote missie willen delen met de wereld? Omdat je dromen te groot zijn om je klein te blijven houden? Zou jij jezelf echt willen laten zien, precies zoals je bent? Maar is je angst nog groter dan je vertrouwen? Durf je nog niet uit de schaduw te stappen? In mijn traject schrijf jij je vrij met schrijfoefeningen én laat je je zien met je blogberichten. Schrijf je van angst naar vertrouwen en van onzichtbaar naar zichtbaar!