Ze slaakt een kreet en grijpt met twee handen naar haar buik. Ongerust kijken de andere deelneemsters op. Ik kijk haar aan, maar ik ben niet verbaasd, ik voelde dat er iets zou gebeuren hier, bij de tempel van Hera. Ik was net begonnen de schrijfoefening van vandaag uit te leggen. “Het gaat goed, maak je geen zorgen”, zegt ze beslist. “Het kwam door het woord ‘Hogepriesteres’, dit soort dingen heb ik vaker gehad. Ik denk dat het te maken heeft met blokkades die loskomen.” Zachtjes schokt haar lichaam, vanuit haar buik. Tijdens de uitleg van de oefening van vandaag heb ik inderdaad net verteld dat er hier een Hogepriesteres woonde. Ik vraag de deelneemsters van mijn retreat of ze de Hogepriesteres, de wijze, krachtige vrouw, in zichzelf op willen zoeken, om op te schrijven wat die haar wil vertellen, welke wijsheid ze wil delen. “Je vraagt nogal wat”, merkt een andere deelneemster op. Waar ik bij de een iets zie openen, zie ik bij haar de luiken sluiten. Ook dat is goed, het is haar proces, ik hoef niets op te lossen. Een uitdaging voor iemand met ‘hulpverlener syndroom’ (ik wilde altijd iedereen ‘redden’).
Zijn
Ik neem een boompje verderop plaats in de schaduw. Ik doe mijn eigen ding, maar ben nabij.
Ik voel allang dat het met de deelneemster die zo heftig reageerde alweer goed gaat. Ik heb niet eens de behoefte bij haar te checken, hoewel ze uit mijn zicht is. Ik laat los dat ik de andere niet zie schrijven, het is niet aan mij om te bepalen wanneer ze haar pen pakt, dat mag ze zelf beslissen. Ook als ze zou besluiten niets te schrijven, is dat oké, stel ik mezelf gerust. De derde deelneemster is verder gelopen over het complex, om daar een plekje te zoeken om te schrijven, ook dat is precies zoals het bij haar past. Ik leer hier te ZIJN met wat er is.
Ruimte geven
Mijn rol tijdens mijn retreat bleek niet zozeer die van de constant tips gevende schrijfcoach, maar meer die van ruimte gever. Ruimte voor de processen van de dames die zo moedig waren met mij dit avontuur aan te gaan. Mijn schrijfoefeningen mochten dingen losmaken bij hen. Ik mocht erbij zijn, zonder oordeel, ruimte gevend voor alles dat loskwam. Het doel van dit retreat was dan ook niet om een boek te schrijven, maar om dingen los te laten en toe te werken naar je nieuwe verhaal. De focus lag meestal juist in het NU en in de toekomst. Mooi om te zien! Natuurlijk kan het zijn dat er boeken gaan komen, of een blog, die verwacht ik zeker wel, maar daar ging het niet om. Het was, zoals ik van tevoren al voorspelde, zoveel meer dan dat. Het was een transformatie proces. Loslaten van het oude, het nieuwe omarmen en belichamen. Ik ben enorm trots op mijn deelneemsters, wat een kracht en positiviteit! Het was een ervaring om nooit meer te vergeten!