Ik voel een kriebel in mijn buik als ik al die mensen zie op de baan: Schaatsen! Hoe zou het aanvoelen op het ijs, na al die jaren? Ik heb het uitgerekend: 27 jaar heb ik niet geschaatst. Zaterdag heb ik schaatsen voor mijn jongens en mijzelf gekocht en vandaag willen we ze eens uitproberen.
Het liefst bind ik gelijk mijn schaatsen onder, maar we hebben afgesproken dat we eerst even op schoenen de jongens helpen op het ijs. Sta je toch wat steviger. De jongens glibberen en glijden, vallen, lachen, staan weer op en doen nog een poging. Ik kijk met bewondering. Wat staan kinderen hier toch prachtig in. Geen angst om te vallen, gewoon heerlijk gaan!
Twijfel
Later op het bankje, merk ik het. Ik heb nog steeds een kriebel in mijn buik, maar ik voel hem veranderen in een angstkriebel en weet: Als ik nog lang wacht, doe ik het niet meer. Ik zeg het tegen mijn jongste, die heel wijs voor zijn vijf jaar (oké, bijna zes) tegen me zegt dat ik gewoon mijn schaatsen aan moet trekken. Ik volg zijn wijze raad op en stap naar het ijs. Ik zet mijn rechtervoet erop… de twijfel slaat toe… en ik trek hem terug.
Ik kijk om naar mijn gezin, in de verwachtingsvolle gezichtjes van mijn jongens en zeg: “Ik durf niet meer!”. Mijn oudste zegt “Dan doe je het toch niet? Je hoeft het niet te doen als je het eng vindt.” Maar ik voel: Het is nu of nooit. Mijn man neemt mijn hand en leidt me het ijs op. Ik wankel, val bijna, glij een stukje en keer terug naar mijn bankje. ‘Potverdikkie, hier ben ik toch niet voor gekomen!’, schiet door mijn hoofd, ‘Ik kan dit!’. Mijn jongste moedigt me wederom aan en ik stap het ijs op. Rechtervoet…linkervoet en glij… En nog een keer… En nog een…
Ik kan het nog en sterker nog, ik vind het te gek!
Angst
Waarom deel ik nu mijn schaatsverhaal met jullie? Omdat je als ondernemer zo vaak even je angst in de ogen moet kijken, zoals ik gisteren deed. In allerlei situaties, maar zeker ook in het bloggen. Ik ken veel ondernemers die schrijven zo ontzettend eng vinden. Allerlei gedachten eromheen, zorgen dat ze compleet blokkeren. Het idee alleen al te moeten bloggen, verlamt ze. Ze blijven op het bankje zitten, kijken naar degenen die wel over de baan zwieren. Misschien hebben ze zelfs hun schaatsen wel aangetrokken. Misschien, net als ik vandaag, één voet op het gladde ijs gezet. Maar veel te vaak, trekken ze die angstig weer terug. Blijven nog even moedeloos op het bankje zitten en trekken dan hun schoenen weer aan, om met gebogen schouders naar huis terug te keren.
Waarom niet nu?
Wist je dat als je niet snel handelt, je onderbewustzijn vaak aan de noodrem trekt? Dus als je dit nu leest en denkt ‘Potjandikkie, ik moet inderdaad gaan bloggen en weet je wat? Ik kan dat gewoon!’ Aarzel dan niet. Gooi dit bericht even aan de kant en pak je pen en papier. Bedenk wat jou de laatste tijd echt geraakt heeft, wat jij écht wilt delen met je lezers en ga ervoor! Vaak is het het beste om gewoon te starten. Niet teveel nadenken, niet lang wachten, gewoon doen.
Wil je hieronder met me delen of je het stiekem misschien toch leuk en fijn vond?