“Zo irritant, van die moeders die maar blijven opscheppen over hun kinderen!” ‘Mijn kinderen sliepen al door met zeven weken.’ ‘Onze oudste sprak al volzinnen toen hij tweeënhalf was.’ ‘Onze jongste zit in het selectieteam van voetbal en binnenkort komen ze een klasse hoger, want ze hebben alleen nog maar gewonnen.’ Je gaat andere moeders toch geen rotgevoel geven!” Ze briest bijna… en ik voel me wat ongemakkelijk, terwijl ik nog geen woord gezegd heb, dus het niet over mij kan gaan. Ik ben namelijk wel zo’n moeder die opschept over haar kinderen. Let wel, niet om anderen een rotgevoel te bezorgen! Ik help vrouwen hun kracht te vinden, niet af te breken. Maar moet ik dan liegen? Onze kinderen sliepen echt, grotendeels, door met zeven weken. Onze oudste sprak al snel heel goed, geen idee meer of het al volzinnen waren toen hij tweeënhalf was, maar toch… En onze jongste en voetbal… tja, daar heb ik zelfs in mijn blog al weleens over opgeschept, nietwaar? Maar is het niet mijn taak als moeder om zo beretrots op mijn jongens te zijn dat ik onze jongste een hele goede keeper voor zijn leeftijd vind? Is het niet mijn taak om het heerlijk te vinden dat onze oudste zo’n brede interesse heeft dat ik met hem over van alles kan praten? Is het niet mijn taak om zo met heel mijn hart van ze te houden dat ik misschien hier en daar een blinde vlek heb voor eventuele tekortkomingen?
Het ultieme ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’
Niet mogen opscheppen over je kinderen is toch wel de uiterste vorm van niet met je kop boven het maaiveld uit mogen steken, of zie ik dat nu verkeerd? Het wordt ons zo goed geleerd, dat ‘gewoon doen’, niet te veel opvallen. Maar als je trots bent, mag je daar dan niet over praten? Uiteraard is het ‘not done’ om een ander af te vallen. En hou ik heus mijn mond als er een nieuwe moeder met wallen tot aan haar knieën wanhopig vertelt over haar gebroken nachten. Natuurlijk steun je andere vrouwen als ze het moeilijk hebben. Luister je, ben je er, bied je misschien hulp aan en hou je vaak wijselijk je mond dicht. Maar gewoon op een feestje waar iedereen over hun kinderen vertelt, tja, dan geef ik grif toe, dan ben ik misschien soms wel die ‘irritante’ moeder. Want ik vertel maar al te graag over mijn lieve boys en ik bén nu eenmaal ontzettend trots op ze.
Schep jij ook weleens op over jezelf?
Ik denk eigenlijk dat iedere moeder weleens diegene is die ‘opschept’ over haar kinderen, we houden toch van ze, hopelijk zelfs onvoorwaardelijk? Maar een stuk lastiger wordt het als het gaat over onszelf. Laatst noemde een bekende businesscoach zichzelf in haar mail ‘de beste businesscoach’. Ik vind dat verfrissend! Waarom zou je jezelf niet de beste mogen noemen eigenlijk? Ze had ook nog eens gelijk, in haar veld ken ik niemand die zo goed is als zij. Misschien zijn ze er wel, maar zolang zij ze ook niet kent, mag ze zichzelf toch gewoon zo noemen? Ik moet eerlijk toegeven: ik doe het ook niet echt regelmatig, opscheppen over mijzelf. Ik zou mezelf ook niet de beste blogcoach noemen, want ik ken anderen niet goed genoeg én ik ken niemand die zo werkt als ik, dus ik kan niet vergelijken. Toch durf ik wel te zeggen dat ik met mijn huidige manier van werken een unieke manier heb gevonden, een die fantastisch werkt. Waarom ik dat durf? Ik zie het gebeuren! Ik zie vrouwen opbloeien, transformeren. Ik zie kracht en doorzettingsvermogen terugkeren in hun ogen. Ik zie vastberadenheid. Ik zie dat ze gaan zien wie ze werkelijk zijn. Ik zie dat ze hun eigen vuur weer aansteken. Dat doen ze allemaal zelf, maar wel door wat ik bij ze aanwakker. Dat maakt mij trots. En vooral heel nederig en dankbaar. Dat ik iets heb mogen bedenken (ik vraag me regelmatig af of ik het überhaupt zelf bedacht heb, of dat ik wat hulp heb gekregen van, tja, van wie of wat weet ik eigenlijk niet precies) dat zo’n resultaat heeft! Dus nee, als ik benoem wat mijn manier van werken doet met mensen, is dat niet arrogant, het is gewoon wat ik zie gebeuren.
Laat anderen het voor je zeggen
Nu is dat opscheppen over jezelf nog wel ‘een dingetje’. Ikzelf schreef bovenstaande ook al met het idee: Dat kost me weer wat inschrijvingen voor mijn mails. Er zitten vast velen niet te wachten op dit soort woorden van mij. Maar ik laat ze staan, want ik wil jullie iets duidelijk maken. Toch kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om zulk soort dingen over jezelf te zeggen. We zijn veel meer gewend onze tekortkomingen te benoemen. Dit voelt onnatuurlijk en het kost tijd om je talenten zo te belichamen dat je deze zelfs durft te benoemen. Gelukkig hoeft dat ook niet altijd. Je kunt het namelijk ook anderen laten doen. Kun jij gewoon, weliswaar zelfverzekerd, maar niet opschepperig, je blogs uit je hart schrijven en vraag je testimonials van je tevreden klanten. Die kun je mooi op je homepagina en op je salespagina’s zetten. Hoef jij het niet te zeggen, maar lezen je potentiële klanten het toch. En wie weet durf je het ooit, gewoon eens schaamteloos over jezelf opscheppen, zoals je over je kinderen zou (kunnen) doen. Ik oefen zelf ook nog even verder!