Ik geniet intens van mijn ochtendwandeling in de vrieskou. Grappig eigenlijk dat we het zo noemen, want ik heb het niet koud, het voelt juist heerlijk. De lucht die ik inadem voelt zuiverend, helend bijna. Ik geniet van het schouwspel om mij heen. De zon beschijnt het bovenste deel van de bomen, waardoor de toppen verlicht zijn en de rest donker. Ganzen vliegen onafgebroken boven mijn hoofd, hun bekende ‘gegak’ klinkt hard, maar stoort me totaal niet. Ik word er blij van! Het water kleurt roze-oranje door de opkomende zon. Het pad glittert door de ijskristallen. Er heerst een serene rust hier op de dijk waar ik loop.
Een onbekend geluid
Ineens hoor ik een onbekend geluid.
Het klinkt als een soort getoeter van een vogel. Ik kijk in de richting van het geluid. Wat zou het zijn? Het klinkt niet als al die andere ganzen die ik hoor, dus het is vast een andere vogel, maar wat voor vogel maakt dan dit geluid? Het geluid komt dichterbij. Ik kijk nog eens goed: Het is wel een gans, maar een gans alleen. Ik besef dat het overbekende geluid, het ‘lawaai’ dat wij kennen, het geluid is van al die ganzen samen, maar natuurlijk heeft ook een gans alleen een eigen geluid.
In de menigte ben je niet te horen
Het herinnert mij eraan hoe het ook voor ons is: Je moet je onderscheiden en afscheiden van de menigte om je eigen geluid te laten horen. Sterker nog, als je alleen de menigte blijft volgen, leer je niet eens je eigen geluid kennen, overstemd door iedereen om je heen die misschien luider roept, maar niet belangrijker is of er meer toe doet. Jouw stem is uniek (ik heb hierna nog wat ganzen alleen gehoord en geen enkele maakte precies hetzelfde geluid). Om jouw stem te ontdekken en te laten horen heb je tijd alleen nodig. Tijd om jezelf te leren kennen. Je moet durven af en toe alleen te vliegen. Je moet durven jouw stemgeluid te laten horen.
Vol in de zon worden de mooiste dingen zichtbaar
Er viel mij nog iets op vandaag, misschien wist jij het ook nog niet: De buikjes van ganzen zijn prachtig! Ze vlogen over mij heen en de zon belichtte hun buik. Ik was er stil van. En ook daar zie ik weer een parallel. Zo lang je alleen in de schaduw blijft, wordt nooit zichtbaar hoe mooi jij bent. Wordt nooit zichtbaar wat jij in huis hebt. Daar heb je momenten voor nodig dat je volledig in het licht staat.
De gans kan het niet alleen
Natuurlijk ging de gans die alleen vloog naar de rest toe, ze vliegen immers niet in hun eentje naar het Zuiden (ik vermoed dat het natuurgebied hier in de buurt een tussenstop is, anders zijn ze niet zo kritisch op ‘het Zuiden’). En ook wij kunnen het niet alleen blijven doen, we hebben toch wel interactie nodig, een helpende hand, steun, gezelschap. Bovendien, wie kan jij zelf helpen als er niemand leest wat jij te melden hebt? Dus zorg voor balans: Tijd alleen (in de natuur is heel fijn!) en tijd samen, zodat je zowel de inspiratie opdoet, jouw unieke stem kan laten horen, maar deze vervolgens ook kan delen, om zoveel mogelijk mensen te bereiken!