Een week geleden had ik een hele heftige hoofdpijn aanval van vier dagen lang en op dag drie viel mij ineens iets op: Ik was heel gemeen tegen mijn zere hoofd, noemde het zelfs een “k*tkop”. Ineens drong tot me door: Ik heb het altijd over zelfliefde, maar dit is eerder zelfhaat, of walging. Niet voor alles van mezelf, maar mijn hoofd zit toch aan me vast. Sterker nog, mijn hoofd heeft lang een van de voornaamste rollen in mijn leven gespeeld. (Zoals iemand laatst opmerkte: “Jij hebt een heel sterk hoofd.”)
Mijn veilige haven
Mijn hoofd heeft me vaak geholpen om te overleven in moeilijke situaties. Ze heeft me een veilige plek geboden om te vluchten als de wereld om me heen niet veilig was of leek. Ze hielp me leren. Onthield heel veel. Hielp me grammatica uitleggen aan mijn leerlingen toen ik nog voor de klas stond, helpt me dingen uitleggen aan mijn klanten. Is anderen nog weleens ‘te slim af’ (maar dat misbruikt ze gelukkig niet meer, deed ze vroeger wel, het boefje 😉). Wie ben ik dan om zo lelijk tegen haar te doen?
Lief zijn voor mijzelf
Dus, op zondag een week geleden, trok ik mijn mooiste jurk aan, waste mijn haren, maakte me weer op en besloot ik lief te gaan doen tegen mijn lijf en extra lief tegen mijn hoofd. Ik bood mijn excuses aan haar aan voor de lelijke woorden en beloofde beterschap. Maandag kreeg ik nog even een extra test, ik voelde me hondsberoerd, maar ik bleef lief tegen mijn hoofd. Zij was er niet op uit mij dwars te zitten, ze wil me alleen soms wat duidelijk maken en heeft het soms zwaar.
Het voelde sowieso als een soort portaal waar ik doorheen mocht, die heftige hoofdpijn. Alsof het nodig was. Ik mocht nog even wat troep opruimen nu er energetisch weer van alles lijkt te shiften deze dagen (mogelijk/waarschijnlijk door de Leeuwenpoort).
Een liefdesbrief
Afgelopen zondag besloot ik dat het tijd was om een brief te schrijven aan mijn hoofd. Ook voor mijzelf zet ik namelijk schrijven graag in als ‘tool’. Ik uitte mijn dankbaarheid naar haar, gaf woorden aan mijn liefde voor mijn oh zo sterke hoofd. Ik vertelde haar ook dat ze het echt niet meer alleen hoeft te doen. Al een tijd doet mijn hart ook mee, maar onze maatschappij probeert ons wijs te maken dat die twee het niet altijd met elkaar kunnen vinden. Maar eigenlijk is alles één en mag energie stromen, van je tenen tot je kruin en weer terug. En zelfs daarboven en daaronder en om je heen.
Betekent dit nu het einde van het tijdperk van mijn hoofdpijn? Ik hoop het, maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet. Wel zal het een volgende stap zijn en dat is wat schrijven voor je kan doen, je helpen wijsheid te vinden die in of om je heen zit, je helpen antwoorden te vinden die je zoekt, je helpen je te verbinden met je kern, je zachtheid, etc.
Schrijf jij weleens een brief aan (een deel van) jezelf?