Soms lijken mensen gemaakt van licht, een engel op aarde. En ze zijn er zeker, mensen die bijna alleen maar liefde zijn. En toch is niemand 100% licht. Ik ken mensen die ontzettend liefdevol zijn, maar die ook vloeken als een bootwerker als ze hun teen stoten. Of ikzelf dan. Ik ben vaak heel vrolijk en lief, maar als ik boos ben, berg je dan maar.
Alleen maar licht?
Mensen die claimen ‘verlicht’ te zijn (oké, het wordt niet vaak gezegd, maar sommigen doen wel alsof ze het zijn), vertrouw ik voor geen meter. Lang geleden schreef iemand onder een artikel van mij op Nieuwetijdskind Magazine dat hij alle dualiteit voorbij was. Hij voegde eraan toe dat hij zich dus altijd hetzelfde voelde. Hij kende dus ook geen enorme blijdschap meer. Het lijkt me vreselijk!
Volgens mij is het leven hier en nu bedoeld om duaal te zijn, om twee kanten te hebben. En hoe harder je het donker ontkent, hoe harder het zich uit. En je altijd alleen maar hetzelfde voelen? Waar is dan je warmte, je liefde, je geluk? En waar is je vuur? Want als mijn boosheid mij iets wil vertellen dan is het wel dat ik veel vuur in me heb. En is dat dan zo verkeerd?
Je rafelrandjes mogen er ook zijn
Je licht delen is fantastisch en hard nodig in deze wereld. Maar ook je rafelrandjes mogen er soms zijn. Kijk, ik zou niet om de haverklap delen over donkere dagen, maar af en toe erover delen geeft alleen maar herkenning en opluchting. Natuurlijk zullen er mensen zijn die er iets van vinden, zoals er ook mensen wat zullen vinden van dat ik gisteren deze post deelde op LinkedIn, maar ik vind het nodig om soms ook dit te laten zien. En duidelijk te maken dat het ook oké is als je even niet die ene tekst wilt en kunt schrijven (ik heb hem overigens nog steeds niet geschreven, hij komt wel als ie er klaar voor is).
Dus de volgende keer als het je niet lukt je licht te delen, kijk dan eens of er toch een boodschap, les of inzicht in zit die je zou willen en kunnen delen. Wie weet hoe jij er iemand juist weer mee verder helpt.