De regen klettert om mij heen. Ik loop onder mijn vrolijk gestippelde paraplu, maar de wereld om mij heen voelt zo grijs als de wolken in de lucht. Ik vraag me, de plassen ontwijkend, af of ik hierover zal bloggen, maar geeft dat geen verkeerd beeld? Ik ben vaak vrolijk, sta positief in het leven, maar nu voelt dat even helemaal niet zo. In mijn hoofd ga ik mijn ‘to do lijst’ af en ik weet dat het geen dag wordt waarop ik onder een dekentje kan gaan zitten kniezen en stiekem baal ik daar een beetje van. Plotseling word ik me bewust van een geluid dat ik normaal niet hoor op de terugweg naar mijn auto. ‘Kloenk, kloenk, kloenk’ klinkt het zachtjes. Dat klinkt als… bekers. Shit! Ik heb de koeltas van mijn jongste nog over mijn schouder hangen. Ik schiet in de lach, echt iets voor mij met mijn warhoofd, en loop terug naar school. Ik deel mijn ‘dommigheidje’ met verbaasde ouders die wél zonder tassen terug lopen naar hun ouders. Zij lachen met me mee. Ik merk dat het zware gevoel alweer van mijn hart af springt en bedenk me dat niet iedereen deze veerkracht zomaar in zich heeft. Wat moet dat naar zijn!
Grijs in je hart
Veel mensen hebben in deze tijd van het jaar last van het slechte weer en de vallende bladeren. In hun hart kan het net zo koud en grijs worden als het buiten is. Ik moet er niet aan denken dat het gevoel dat ik vanochtend had lang zou duren. Ergens weet ik wel hoe het voelt. Tijdens mijn burn-out, inmiddels lang geleden, was ook alle veerkracht uit mij verdwenen. Toch kan ik me niet meer precies herinneren hoe het voelde, alleen dat ik het zo ervoer. Ik kon mij altijd verwonderen, ik kon altijd zomaar ineens blij worden. Of het nu van een vrolijk kindje was, of van een schattige pup, voor ik het wist, scheen de zon weer in mijn hart. Tot die periode. Het voelde alsof iemand een enorme stofzuiger op me aan had gesloten en alle levensenergie uit me gezogen had. Daarom noemen ze het ook ‘burn-out’, denk ik, je bent letterlijk opgebrand. Alle brandstof is uit je verdwenen. Tot alles om je heen grijs en levenloos lijkt.
Reddingsboei
Hoe belangrijk is het dan dat er mensen zijn die het vuurtje weer aansteken? Hoe belangrijk zijn degenen die de reddingsboei toegooien aan wie het alleen niet redt? Aan wie te moe is om nog te zwemmen? Of het nu een depressie is, of een burn-out, onzekerheid, een slecht zelfbeeld, of waar jij ook mee werkt. Weet dat jij die reddingsboei kan zijn en schat jezelf daarin op waarde. Stel je voor dat jij mensen die reddingsboei niet toe durft te gooien, omdat je nog te bang bent om je te laten zien? Wat gebeurt er dan met ze? Ze kunnen met gemak kopje onder gaan. Dat is het laatste dat jij, met je enorm grote hart, wilt!
Jouw invloed is nog veel groter dan je denkt
Ik zie bijna dagelijks een moeder die voorheen best vrolijk was, maar nu zie je gewoon dat er iets op haar hart drukt. Wat ik nog meer zie, is dat een voorheen zo vrolijk kindje dat om haar heen dartelde, ook ineens zwaarmoediger lijkt. Ik zie het niet meer lachen, niet meer huppelen, alsof het een ander kind is. Stel nu dat deze moeder iemand ontmoet die haar de reddingsboei toegooit, wat zou dat dan niet alleen met haar, maar ook met haar kind doen? Zouden ze uiteindelijk niet allebei hun veerkracht terug vinden? Samen lachend en huppelend door het leven gaan? Wat het ook is dat op haar hart drukt, ik weet zeker dat er iemand is die haar – en daarmee zelfs haar kind – kan helpen. Maar dan moet diegene zich wel laten zien!
Hou jij je reddingsboei verborgen?
Natuurlijk weet jij, ergens diep vanbinnen, wel dat jij die reddingsboei hebt. Je weet best dat je het in je hebt om een ander echt te helpen, maar wat is het helemaal belichamen van jouw talenten soms nog moeilijk! En ik ken het hoor, ook ik hield me lang te klein (en stiekem heel soms nog steeds). Mijn talent is namelijk jou te verbinden met dat deel in jou dat wel weet wat jij kunt. Dat deel dat altijd al heel was, dat nooit gebroken is geweest. Dat deel waar jouw enorme kracht huist. Ik heb er zelf ook even aan moeten wennen dat dat kan via schrijfoefeningen en je blog. Het lijkt niet voor de hand liggend misschien, maar schrijven brengt je echt terug bij jezelf. Ik heb het al zo vaak mogen zien! Maar ik dacht ook lang dat ik ‘gewoon maar een blogcoach’ was. Niets bijzonders eigenlijk… Tot ik zag wat er gebeurde bij de vrouwen die ik begeleidde en ik me daar nog meer op ging richten. En ik blijf aanscherpen en mezelf verbeteren, net zoals jij mag doen. Je mag alle laagjes, een voor een, afpellen en steeds dichter komen bij wie jij werkelijk bent en wat je werkelijk kunt. Totdat jij vol trots kunt laten zien, op social media, in je blog en overal waar je komt, wat jouw unieke talenten zijn, zodat iedereen die dat nodig heeft, jou straks weet te vinden!